Kazimierz Kapitańczyk (1905-1970)

Studia chemiczne ukończył na Uniwersytecie Poznańskim w 1928 roku po czym uzyskał stopień doktora filozofii w zakresie nauk matematyczno-przyrodniczych. Był jednym z wychowanków prof. A. Krause. W 1945 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, w której w latach 1951-1955 był prorektorem ds. nauki. Początkowo był kierownikiem Zakładu, a następnie kierownikiem Katedry Chemii Ogólnej (1952-1970). Na początku lat 50. kierował także Pracownią Chemiczną w Zakładzie Obróbki Bezwiórowej (obecnie Instytut Obróbki Plastycznej) w Poznaniu. W latach 1964-69 był prorektorem ds. nauki w Politechnice Poznańskiej. Prof. K. Kapitańczyk miał znaczny udział w utworzeniu Wydziału Chemicznego w Politechnice Poznańskiej. Profesor był współzałożycielem Wydziału Nauk Technicznych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i wieloletnim przewodniczącym poznańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Swoje zainteresowania badawcze skoncentrował na chemii koloidów. Profesor był współautorem wielu prac naukowych oraz autorem licznych skryptów. Kazimierz Kapitańczyk był wielkim humanistą, melomanem, miłośnikiem miasta Poznania i jego historii. Położył znaczne zasługi w odtworzeniu Cmentarza Zasłużonych Wielkopolan.

Jarogniew Broniarz (1913-1999)

W czasie II wojny światowej, za udział w wielkopolskiej konspiracji wojskowej, więziony był przez Niemców kolejno w Forcie VII w Poznaniu oraz w więzieniach: we Wronkach i Berlin-Neukölln, skąd został przeniesiony do szpitala więziennego Berlin-Alt Moabit. Wyższy Sąd Krajowy w Poznaniu (Oberlandesgericht Posen) na sesji wyjazdowej w Berlinie skazał J. Broniarza 2.09.1942 r. na karę 8 lat obostrzonego obozu karnego za próbę zdrady stanu. Karę odbywał w więzieniu we Wronkach oraz w niemieckim obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen. Po wojnie był naczelnym inżynierem Chemicznej Fabryki J. Kajewski w Poznaniu (po nacjonalizacji Przemysłu Poznańskich Zakładów Przemysłu Tłuszczowego) oraz pracownikiem naukowo-dydaktycznym Uniwersytetu Poznańskiego (1947-1951) i Politechniki Poznańskiej (1964-1983).

Stopień doktora filozofii w zakresie nauk matematyczno-przyrodniczych uzyskał w 1948 roku w Uniwersytecie Poznańskim, a doktora habilitowanego w zakresie technologii chemicznej na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UAM w 1968 roku. Tytuł profesora uzyskał w 1976 roku. W latach 1964-1970 był kierownikiem Zakładu Lekkiej Syntezy Organicznej, a od 1970 roku do przejścia na emeryturę kierownikiem Zakładu Technologii Chemicznej PP. Był pierwszym dziekanem Wydziału Chemicznego PP (1968-1977) oraz dyrektorem Instytutu Technologii Chemicznej (1981-1983). Autor wielu prac naukowych opublikowanych w kraju i za granicą z zakresu technologii lekkiej syntezy organicznej. Twórca poznańskiej szkoły naukowej środków powierzchniowo czynnych, wypromował wielu doktorów, a trzech Jego wychowanków uzyskało tytuł profesora.

Profesora Jarogniewa Broniarza uznaje się za Inicjatora idei powstania i głównego Organizatora Wydziału Chemicznego Politechniki Poznańskiej.

Kazimierz Kozioł (1923-1996)

Rozpoczął pracę w Politechnice Poznańskiej w 1970 roku po przejściu z Politechniki Śląskiej w ramach wzmocnienia kadrowego nowo powstałego Wydziału Chemicznego. Przed rozpoczęciem pracy w Politechnice Poznańskiej pracował również w Uniwersytecie w Santiago de Cuba jako doradca naukowy.

W badaniach naukowych koncentrował się na zagadnieniach procesu wymiany ciepła i masy ze szczególnym uwzględnieniem metodyki obliczania i projektowania aparatury w inżynierii chemicznej.

Był autorem wielu publikacji naukowych oraz zrealizowanych projektów instalacji przemysłowych. Był założycielem i pierwszym kierownikiem Zakładu Inżynierii i Aparatury Chemicznej (od 1971 roku) oraz prodziekanem Wydziału Chemicznego w latach 1973-1977. W latach 1984-87 był Dyrektorem Instytutu Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej. Pełnił wiele funkcji, na przykład był członkiem Rady Naukowej Instytutu Farb i Lakierów w Gliwicach oraz Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach oraz członkiem Prezydium Komisji Nauk Chemicznych Oddziału Poznańskiego PAN. Był promotorem dziewięciu prac doktorskich.

Zbigniew Kurzawa (1924-2003)

Po II wojnie światowej studiował chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1950 r. pracował w Zakładzie Obróbki Bezwiórowej Instytutu Mechaniki Precyzyjnej w Poznaniu a od 1953 r. w Katedrze Chemii Ogólnej Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu.

Prof. Z. Kurzawa stworzył szkołę naukową związaną z zastosowaniem związków siarki indukującej reakcję azydku sodowego z jodem w dziedzinie katalizometrii. Wynikiem tych prac było opracowanie czułych metod oznaczania merkaptopuryn i śladowych ilości metali na podstawie hamowania tej reakcji przez ich kompleksy z dobranymi organicznymi związkami siarki dwuujemnej, głownie merkaptopurynami.

Profesor był wielokrotnie wyróżniany przez studentów jako wybitny dydaktyk i osoba niezwykle życzliwa młodzieży. Prof. Z. Kurzawa przyczynił się do utworzenia i rozwoju Wydziału Chemicznego. W latach 1968-70 był kierownikiem Zakładu Chemii Analitycznej, następnie objął funkcję dyrektora Instytutu Chemii Podstawowej. W latach 1969-73 był przewodniczącym Komisji Oświaty i Nauki miasta Poznania. Był członkiem i wiceprzewodniczącym Komitetu Chemii Analitycznej PAN, przewodniczącym Sekcji Siarki Polskiego Towarzystwa Chemicznego i przewodniczącym Sekcji Fizykochemii Nieorganicznej i Sekcji Chemii Analitycznej PAN. Był niezwykle lubianym, otwartym i życzliwie nastawionym do współpracowników szefem, nauczycielem i przyjacielem.

Jan Szymanowski (1943-2004)

Studiował w latach 1961-66 w Instytucie Inżynierii Chemicznej Politechniki Warszawskiej. Następnie rozpoczął pracę w Politechnice Poznańskiej, gdzie w 1970 r. uzyskał stopień naukowy doktora na Wydziale Chemicznym. Wkrótce stał się najbardziej twórczym i wybitnym naukowcem Wydziału. Początkowo działalność naukowa prof. Szymanowskiego dotyczyła syntezy i badań surfaktantów. W 1975 r. podjął nowy kierunek badawczy związany z wytwarzaniem i zastosowaniem hydrofobowych ekstrahentów w technologii z ukierunkowaniem na wydzielanie jonów metali. W latach 80. prof. J. Szymanowski zainicjował badania na pograniczu technologii i inżynierii chemicznej, dotyczące modelowania i dynamiki układów reakcyjno-destylacyjnych, natomiast w latach 90. podjął badania nad membranowymi procesami separacji oraz niekonwencjonalnymi metodami wydzielania substancji organicznych.

Profesor Szymanowski aktywnie angażował się w prace na rzecz Wydziału. Był prodziekanem i dziekanem, a w 1987 r. został dyrektorem Instytutu Technologii i Inżynierii Chemicznej, a także kierownikiem Zakładu Technologii Chemicznej. Obie funkcje pełnił do śmierci. W 1986 r. prof. Jan Szymanowski uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. Profesor Szymanowski pozostawił imponującą ilość prac naukowych. Był autorem dwóch książek (jednej wydanej w USA), współautorem 6 skryptów oraz autorem/współautorem ponad 300 publikacji w większości opublikowanych w znakomitych periodykach o zasięgu światowym. Aktywnie angażował się w prace na rzecz przemysłu, co zaowocowało 40 patentami i wzorami użytkowymi. Profesor wypromował 45 doktorów, z których 9 uzyskało stopień doktora habilitowanego. Jak dotąd 4 Jego wychowanków zostało profesorami tytularnymi. Był sprawiedliwym szefem, wybitnym wykładowcą oraz wspaniałym nauczycielem i wychowawcą, zawsze chętny dzielić się swą wiedzą i doświadczeniem.

Prof. Szymanowski umiejętnie realizował tematykę badawczą wiążącą problemy przemysłowe z zagadnieniami podstawowymi. Efektem powyższego jest znacząca pozycja Profesora w nauce światowej, dynamiczny rozwój kadry oraz wielowątkowa i owocna współpraca międzynarodowa i krajowa zainicjowana przez Profesora z tak znakomitymi jednostkami naukowymi jak: Ecole Superieure de Physique et de Chimie w Paryżu (prof. G. Cote), Universite Henri Poincare w Nancy (prof. C. Tondre), Universitat Politecnica de Catalunya w Barcelonie (prof. A.M. Sastre), Universitaet Hannover (prof. K. Schuegerl), Technische Universitaet Munich (prof. W. Nitsch), Instytut Inżynierii Chemicznej Bułgarskiej Akademii Nauk w Sofii (prof. G. Kyuchoukov), Technische Universitaet w Kaiserslautern (prof. H-J. Bart), Slovak University of Technology (prof. S. Schlosser), University of Hertfordshire w Hatfield (prof. M. Cox), Saga University (prof. K. Inoue), Karl-Franzens Univesity w Graz (prof. B. Trathnigg).

Aleksander Żuk (1928-2004)

Urodził się w Pińsku na Polesiu. W czasie wojny został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Po wojnie osiedlił się w Poznaniu, gdzie ukończył studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza. Po uzyskaniu stopnia doktora nauk chemicznych na UAM w 1966 roku, w następnym roku rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Ogólnej Politechniki Poznańskiej. W latach 1971-1983 był dyrektorem Instytutu Technologii Chemicznej. Jednocześnie do czasu przejścia na emeryturę w 1998 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Polimerów, którego był organizatorem i pierwszym kierownikiem.

Zainteresowania naukowe Profesora A. Żuka dotyczyły organicznych związków siarki, zarówno małocząsteczkowych jak i polimerów siarkowych, realizował również wiele prac aplikacyjnych dla przemysłu. Prof. dr Aleksander Żuk wypromował jedenastu doktorów.

Stefan Goszczyński (1924-2009)

Urodził się w Radomsku. W okresie II wojny światowej był harcerzem szarych Szeregów, a w latach 1943-45 uczestniczył jako nauczyciel nauk ścisłych w tajnym nauczaniu na Kielecczyźnie. W latach 1945-50 studiował początkowo w Krakowie, potem na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Od roku 1947 pracował w Katedrze Chemii Organicznej Politechniki Śląskiej, w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1964 obronił pracę habilitacyjną. W Politechnice Poznańskiej pracował w latach 1968-1992 najpierw jako docent, od roku 1973 na stanowisku profesora. Organizował zaplecze naukowe i dydaktyczne Zakładu Chemii Organicznej, którym od początku kierował.

Zainteresowania naukowe profesora Goszczyńskiego skupiały się wokół syntezy i własności związków heterocyklicznych, w tym przegrupowania Beckmanna oksymów. Zaowocowało to współpracą z przemysłem i Instytutem Metali Nieżelaznych w Gliwicach, w dziedzinie flotacji i hydrometalurgii. Tematyka ekstrakcji metali nieżelaznych, wprowadzona na Wydziale przez profesora Goszczyńskiego jest kontynuowana do dnia dzisiejszego. W czasie kilkuletniego (1987-1992) pobytu na Uniwersytecie w Idaho w USA profesor Goszczyński kontynuował badania nad heterocyklami, opublikował najwyżej cenione w Jego dorobku prace z zakresu syntezy ekologicznych barwników azowych.

Profesor Stefan Goszczyński w latach 1977-1981 sprawował funkcję Dziekana Wydziału. Aktywnie uczestniczył w życiu naukowym środowiska – był wiceprezesem Poznańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego i zastępcą przewodniczącego Komisji Nauk Chemicznych Oddziału Poznańskiego PAN. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. Był promotorem ośmiu prac doktorskich, jest współautorem kilkunastu patentów oraz wielu znaczących publikacji naukowych. Profesor Goszczyński był pasjonatem chemii organicznej, miał niezwykły dar przekazywania wiedzy współpracownikom i studentom w pracy laboratoryjnej oraz podczas bardzo ciekawych, barwnych i niemal legendarnych wykładów.

Andrzej Krysztafkiewicz (1947-2010)

Ukończył studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UAM w 1970 roku, po czym podjął pracę na Wydziale Chemicznym Politechniki Poznańskiej. W 1978 roku uzyskał stopień doktora nauk chemicznych na Wydziale Chemii UAM w Poznaniu, a w 1991 roku – stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dziedzinie technologii chemicznej na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Szczecińskiej. W 2001 roku odebrał nominację profesorską.

Problematyka badawcza prof. Krysztafkiewicza skoncentrowana była w obszarze trzech przenikających się dyscyplin naukowych: technologii nieorganicznej, inżynierii materiałowej i ochrony środowiska. Głównym kierunkiem badań było otrzymywanie krzemionek i krzemianów, wysoko zdyspergowanych materiałów o nanometrycznej wielkości cząstek, jak również otrzymywanie barwnych krzemionek i krzemianów – pigmentów nieorganicznych o wysokim stopniu dyspersji, syntezowanych głównie z wykorzystaniem odpadowych roztworów soli metali nieżelaznych pochodzących z procesów galwanicznych. Liczne prace profesora dotyczyły także napełniaczy do polimerów. Wymiernym efektem prac naukowo-badawczych Profesora było opublikowanie ponad trzystu artykułów naukowych, licznych wdrożeń przemysłowych i patentów. (Profesor) Wypromował dwunastu doktorów.

Profesor Andrzej Krysztafkiewicz był niezwykle cenionym i lubianym dydaktykiem, pełnił również ważne funkcje dydaktyczne i organizacyjne. Był Zastępcą Dyrektora (1980-2004), Dyrektorem Instytutu Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Poznańskiej (2004-2008)) oraz Kierownikiem Zakładu Technologii Chemicznej (2008-2010). Ponadto pełnił funkcję Pełnomocnika Rektora Politechniki Poznańskiej ds. współpracy z Zarządem miasta Gniezna w organizacji kształcenia politechnicznego w Gnieźnie (1996-2003) a następnie został Prorektorem Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gnieźnie (2003-2004). Był miłośnikiem historii sztuki.

Jan Skowroński (1945-2014)

Studia chemiczne ukończył w 1968 r. na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu i rozpoczął pracę jako asystent w Międzywydziałowym Instytucie Nowych Źródeł Energii w Zakładzie Generatorów Energii kierowanym przez doc. dr. hab. Kazimierza Appelta. Swoje zainteresowania zawodowe skupił wokół zagadnień związanych z elektrochemicznym wytwarzaniem i gromadzeniem energii elektrycznej w ramach chemicznych źródeł prądu, szczególnie wiele miejsca poświęcając materiałom węglowym.

Profesor Skowroński w latach 2005-2012 był prodziekanem Wydziału Technologii Chemicznej PP, a od 2002 roku aż do śmierci kierował Zakładem Elektrochemii Stosowanej Instytutu Chemii i Elektrochemii Technicznej. Pełnił funkcje wiceprezesa Polskiego Towarzystwa Węglowego oraz wiceprzewodniczącego Rady Naukowej Centralnego Laboratorium Akumulatorów i Ogniw w Poznaniu. Wypromował około stu magistrów inżynierów oraz dziesięciu doktorów.

Stanisław Kiciak (1928-2015)

Rozpoczął pracę w Politechnice Poznańskiej w 1955 roku. Po utworzeniu wydziału Chemicznego w 1968 roku został kierownikiem Zakładu Chemii Fizycznej. Funkcję tę pełnił do 1988 roku. W latach 1991 - 1996 był Dyrektorem Instytutu Chemii i Elektrochemii Technicznej Politechniki Poznańskiej. Prowadził badania naukowe w dziedzinie potencjometrii środowisk niewodnych oraz w zakresie badania trwałości związków kompleksowych i zastosowania tych związków do celów analitycznych. Pracował również nad wyznaczaniem ciężarów cząsteczkowych polimerów. Tytuł profesora otrzymał w 1990 roku.

Aktywnie działał w wielu organizacjach, na przykład w Polskim Towarzystwie Chemicznym oraz Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Był członkiem wielu uczelnianych komisji w Politechnice Poznańskiej. Był promotorem pięciu prac doktorskich. Był lubionym i cenionym dydaktykiem.

Lubomira Broniarz-Press (1946-2018)

Była absolwentką Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie uzyskała kolejno stopień magistra chemii (1969) i magistra fizyki (1971). Pracę doktorska obroniła w 1977 roku, stopień naukowy doktora habilitowanego w zakresie inżynierii chemicznej uzyskała w 1993 roku, a w 2010 decyzją prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej otrzymała tytuł profesora. Życie zawodowe związała z Politechniką Poznańską, Od 1994 roku do przejścia na emeryturę w 2016 roku była kierownikiem Zakładu Inżynierii i Aparatury Chemicznej.

Działalność naukowa Profesor Lubomiry Broniarz-Press koncentrowała się na intensyfikacji procesów wymiany ciepła i masy, analizie przepływu płynów nienewtonowskich i wielofazowych w rurociągach, spływie filmowym cieczy po powierzchniach płaskich i cylindrycznych, mieszaniu układów wielofazowych, rozpylaniu cieczy nienewtonowskichi automatyzacji procesów technologicznych. Profesor Lubomira Broniarz-Press była promotorem trzynastu rozpraw doktorskich.

Pani Profesor była uznanym pedagogiem i wychowawcą wielu pokoleń inżynierów chemików. Była wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Reologii Technicznej. Została uhonorowana między innymi Odznaką Honorową miasta Poznania, Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Ewa Andrzejewska (1950-2019)

Ukończyła studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Poznańskiej w 1973 roku. Pracę doktorską obroniła w 1982 roku na Wydziale Chemii UAM w Poznaniu. W 1998 roku Rada Wydziału Technologii Chemicznej nadała Jej stopień doktora habilitowanego, a w 2010 roku otrzymała nominację profesorską – jako wyraz uznania dla całokształtu pracy naukowo-badawczej. W latach 1999-2005 pełniła funkcję prodziekan ds. kształcenia. Była członkinią komisji przygotowującej ogólnopolskie standardy nauczania dla kierunku Technologia Chemiczna. Od 2008 roku była Kierowniczką Zakładu Polimerów.

Głównym obszarem prowadzonych badań naukowych Pani Profesor była polimeryzacja inicjowana fotochemicznie w zakresie badań podstawowych jak i aplikacyjnych różnych materiałów, jak żele i jonożele polimerowe, kompozyty i organiczno-nieorganiczne materiały hybrydowe, systemy dostarczania leków. Pani Profesor była pionierką tej tematyki na Politechnice Poznańskiej i wprowadziła ją w zakres prac badawczych Zakładu Polimerów. Opublikowała ponad sto artykułów w prestiżowych czasopismach o zasięgu międzynarodowym i krajowym. Wypromowała dziewięciu doktorów nauk chemicznych oraz ponad 170 inżynierów i magistrów.

Pani Profesor bardzo angażowała się w pracę dydaktyczną. Była lubiana i ceniona przez studentów, wybierana przez nich co roku do grona najwybitniejszych wykładowców wydziału.

Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem za Długoletnią Służbę oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.